Rozkład ten może dostarczyć woni jeszcze bardziej odrażającej wówczas, gdy w następstwie braku czystości powstaje mieszanina resztek moczu, krwi, nasienia lub nawet kału czy bakterii gnilnych.

Ciało jamiste cewki moczowej jest w swej części środkowej najdłuższej tworem stosunkowo cienkim, obejmującym cewkę moczową. Tworzy ono część prącia, która przy jego zwisaniu zwrócona jest w stronę przedniej ściany moszny (scrotum, zakreskowane liniami poziomymi, nr 16). W części tylnej jest ono znącznie grubsze i tworzy wspomnianą część członka niewidoczną, lecz wyczuwalną pod podstawą moszny, znaną pod nazwą: opuszka cewrki (bulbus urelhrae). W części przedniej członka ciało jamiste cewki moczowej nagle rozszerza się i tworzy żolądż fgJans penis, również zakreskowane poziomymi liniami, nr 26), która – otaczając ciała jamiste prącia – tworzy przednią jego część, zwaną końcem prącia. Ciało jamiste żołędzi ma szczególną nazwę: corpus caverno- «im glanclis. Ciaio jamiste cewki moczowej wraz z ciałem jamistym żołędzi oraz ciała jamiste prącia są silnie ze sobą połączone, tak że praktycznie tworzą jedną całość: jako całość też reagują one na bodźce,

Zamiast używać terminu „popęd detumescencyjny” , woię posługiwać się pojęciem „popęd do odprężenia” (seksualnego), Mam przy tym na myśli odprężenie miejscowe jak i ogólne, a przede wszystkim – psychiczne. Jeszcze lepsze wydaje mi się określenie: popęd do zaspokojenia seksualnego, gdyż wyraża ono trafniej odczucie miejscowego, jak i ogólnego odprężenia zadowalającego, związanego bezpośrednio z przeż.y- ciem szczytowania w zespoleniu seksualnym, Ponieważ jednak „odprężenie” bardziej odpowiada „detumescencji” Molla, zachowuję to pojęcie również i będę używał naprzemiennie obydwu powyższych terminów.

Dla strony czynnej dotykana okolica ukochanego ciała ma znaczenie przede wszystkim dlatego, że stwierdzenie, odczuwanie i spostrzeganie tego, że dostarcza się upragnionych podniet, samo staje się silną podnietą – oraz dlatego, że rozkosz dawcy wzrasta w miarę nasilania się rozkoszy biorcy.

Szybkość poruszania się plemników określono pod mikroskopem na 3 mm w ciągu minuty. Oznacza to, że plemnik w ciągu jednej sekundy przebywa drogę mniej więcej równą jego długości. Ruchy odbywają się zawsze przeciw prądowi ze znaczną silą, zdolną do pokonania pewnych przeszkód. Ponieważ, jak już wyżej wspomniałem, rzęski narządów płciowych żeńskich wytwarzają prąd skierowany na zewnątrz, plemniki muszą płynąć w górę, tj. w kierunku jajników. Być może, iż prąd cieczy wytwarzany przez rzęski wpływa jen- nak ujemnie na szybkość przesuwania się plemników. W każdym razie przyjmuje się, że w macicy przesuwają się one do przodu ok. 1-15 mm w ciągu 3 minut. Wydostając się z masy spermy i wnikając w zewnętrzne ujście macicy osiągają one jamę macicy po 1,5 do 3 godzin, W kilka godzin później mogą Już być w jajowodzie, gdzie w bocznej jego części spotykaią ię z jajem. Prawdopodobnie w rozpuszczeniu zewnętrznej osłonki jaja uczestniczy wiele plemników, jednakże tylko je- den z nich wbija stę W jajo i /.lewa z jego jądrem, powodując zapłodnienie. Na podstawie wyżej podanych obliczeń może to nastąpić po ok. 8 godzinach od chwili spółkowania.

Większość lekarzy zna – chociażby tylko z historii – srebrny pierścień Grafenberga, który był dobrze znany w dwudziestych latach naszego stulecia, zwłaszcza w Niemczech, W latach trzydziestych i czterdziestych został całkowicie zarzucony, prawdopodobnie z powodu następstw nieodpowiedniego stosowania przez osoby niewykwalifikowane oraz w niezupełnie sterylnych warunkach.

Istnieje jedynie niewiele działań ubocznych związanych z zażywaniem pigułek. Najczęściej nie mają one poważnego znaczenia i zostają łatwo rozpoznane przez lekarza. Kobiety stosujące tę metodę antykoncepcji powinny poddać się uprzedniemu badaniu lekarskiemu oraz okresowym badaniom kontrolnym. Zdarzają się bowiem zaburzenia, głównie natury hormonalnej, które wywołują uczucie silnego znużenia i ogólne złe samopoczucie wskazujące, że należy zrezygnować z dalszego ich zażywania. Prawdopodobnie zaburzenia hormonalne odgrywają też pewną rolę u kobiet, u których pojawiła się Przy zachowaniu pewnych środków ostrożności (badanie lekarskie przed zastosowaniem pigułki) na ogół nie spotyka się poważniejszych zaburzeń, jednak wśród specjalistów istnieje na ten temat duża różnica zdań (przyp, red.). oziębłość seksualna w wyniku stosowania mieszanki gesta- genów i estrogenów.

Ponadto w położeniu tym, wskutek udostępni,cnego aż do granic możliwości wejścia do pochwy, członek wnika do pochwy aż do swej nasady przy i oku łonowym: nie jest to możliwe w żadnym innym ułożeniu. Jest to szczególnie ważne właśnie w przypadku istnienia rozszerzonej pochwy.

Najtrudniej przedstawia się sprawa w przypadkach o średniej pobudliwości. Bodźce działające na przednią ścianę pochwy i tylny brzeg wejścia dn pochwy podniecają kobietę zbyt silnie, aby spólkowanie mogło się zakończyć bez orgazmu, a jednocześnie zbyt slabu, aoy yo wywołać. W przypadkach Łych trzeba zrezygnować z wszelkich pobudzeń lub ze spólkowania w ułożeniu bocznym, albo – gdy już doszło do stanu podniecenia – spotęgować podniety. Można to osiągnąć w trojaki sposób: 1} przez zmianę wzajemnego ułożenia ciał i miednic umożliwiającą głębsze wmikanie członka do pochwy, wskutek czego dalsze miejsca stają się dostępne pobudzaniu, a łechtaczka słyka się z dolną powierzchnią członka: 2) przez wzmożenie intensywności ruchów trących członka i 3) przez równoczesne pobudzanie łechtaczki palcem (jest to wskazne zwłaszcza wtedy, gdy' zakazane są uprzednio wymienione rodzaje silnego pobudzania!.

Duża część plemników opuszcza pochwę wraz z wypływającym z niej nasieniem. Druga, ró-wnież duża część, ginie dość szjbko w pochwie, gdyż plemniki nie znoszą kwaśnej reakcji zawartości pochwy.

„Prceterea censeo, vulvn/n Sacratissimae Majestat is ante coitum diutius esse litiUanchim”. („Poza tym jestem zdania, że narządy płciowe Jej Najjaśniejszego Majestatu” – chodzi tu oczywiście o łechtaczkę – „powinny być przez dłuższy czas łechtane przed spótkowaniem1′). Tak brzmi zakończenie i istota rady, jakiej udzielił cesarzowej Marii Teresie jej słynny nadworny lekarz, Holender, van Swieten, gdy zapytała o przyczynę sw’ej początkowej niepłodności. Skutek, jaki odniosła jego rada jest powszechnie znany {lb dzieci!). Nie będę tu poruszał związków między oziębłością u kobiet, dyspareunią (bolesne stosunki) i niepłodnością, mimo że są one bardzo interesujące i ważne. Chciałbym jedynie podkreślić, że można by uniknąć wielu nieszczęść małżeńskich wynikających z pozornej oziębłości pici owej kobiety, gdyby lekarze przestali się krępować fałszywym wstydem i żle pojętą rezerwą oraz zaczęli wnikać w szczegóły techniczne pożycia seksualnego w małżeństwie. Dobrze byłoby też, gdyby nie obawiali się pruderii i udzielali pacjentce (a przypadki takie nie są rzadkie) rady, której odważy! się udzielić ich mądry i światły kolega „przesyconej” obyczajnością cesarzowej (patrz prawa ustanowione przez jej komisję obyczajową!).

Zastanów»my się teraz nad zagadnieniem. co właściwie dzieje się w żeńskich narządach płciowych podczas spólko- wania, a zwłaszcza w czasie orgazmu. Możemy się przy tym ograniczyć- jedynie do zmian zachodzących przy orgazmie, ponieważ reszta została już szczegółowo omówiona. Znamy więc wzmożone przekrwienie tkanek całego aparatu seksualnego, pęcznienie i obrzmienie ciał jamistych (curporu cavernosa), erekcję łechtaczki, wydzielanie gruczołów śluzowych przedsionkowych, rozchylanie się sromu, skurcze muskulatury ścian pochwy oraz różnych mięśni dna miednicy.

Łechtaczka, która uwidoczniona jest na tabł. II (nr 27, poprzecznie zakreskowana), przedstawia twór zgięty ku dołowi, który ściśle przylega do spojenia łonowego (symp/iys/s). Jest to narząd służący wyłącznie rozkoszy seksualnej. Odpowiednio do tego jest bogato wyposażona w nerwy czuciowe, które mają niezliczoną ilość zakończeń umieszczonych płytko pod powierzchnią żołędzi. Najbardziej wrażliwe jest miejsce łączące żoiądż z wędzidełkiem. Już najlżejsze dotknięcie tego miejsca – i zwłaszcza delikatne dotknięcie – wyzwala ogromne uczucia rozkoszy seksualnej.

Wokół popędu seksualnego, wyrażonego w postaci popędu do zbliżenia, krystalizują się najróżniejsze uczucia i myśli: tworzy się zespół psychiczny niezróżnicowanej miłości. Jest to jednak nic więcej jak tylko etap rozwojowy w życiu seksualnym pojedynczego człowieka. Uczucia miłości systematyzują się wcześniej czy później. Podczas gdy zespół psychiczny stałe powiększa swój zasięg i opanowuje coraz nowe grupy myśli, aż w końcu opanowuje potężną część wyobraźni, skojarzenia coraz silniej się utrwalają oraz zwracają w określonym kierunku. Obiekt miłości, początkowo wyobrażony tylko jakby w półśnie, przybiera kształt bardziej realny i osobisty: posłać idealna, która będzie darzona uczuciem miłości, zostaje modelowana przez psychikę.