Popęd detumescencyjny

Zamiast używać terminu „popęd detumescencyjny” , woię posługiwać się pojęciem „popęd do odprężenia” (seksualnego), Mam przy tym na myśli odprężenie miejscowe jak i ogólne, a przede wszystkim – psychiczne. Jeszcze lepsze wydaje mi się określenie: popęd do zaspokojenia seksualnego, gdyż wyraża ono trafniej odczucie miejscowego, jak i ogólnego odprężenia zadowalającego, związanego bezpośrednio z przeż.y- ciem szczytowania w zespoleniu seksualnym, Ponieważ jednak „odprężenie” bardziej odpowiada „detumescencji” Molla, zachowuję to pojęcie również i będę używał naprzemiennie obydwu powyższych terminów.

Nie zgadzam się z poglądami Hermana Rohiedera wyłożonymi w „Das Gesamte Geschlechtsleben des Menschen” i innych, którzy przyjmują jeszcze jeden, trzeci (właściwie pierwszy iub drugi) składnik popędu – popęd tumescencyjny. Nie uznaję tego popędu za samodzielny, gdyż napięcie wzrastające do chwili rozpoczęcia spólkowania jest zjawiskiem towarzyszącym, a więc jest wynikiem istnienia popędu do zbliżenia. Od tej chwili aż do orgazmu – który jest punktem szczytowym spółkowmnia i zarazem zapoczątkowuje odprężenie i zaspokojenie – dążenie do napięcia wzrasta coraz bardziej i w-reszcie osiąga maksymalne natężenie: ale nie jest to dążenie samodzielne, iecz środek prowadzący do celu, tj. do upragnionego zaspokojenia. Innymi słowy dążenie do napięcia (od chwili rozpoczęcia spółkowania) jest składnikiem popędu do zaspokojenia seksualnego.