Jest to ułożenie, które rzymski poeta Martialis uważał za lak pospolite, /c nie mógł sobie inaczej wyobrazić wzorowej pary małżeńskiej, jaką stanowili Hektor i Andromacha. »
Kierunek pochwy, podobnie jak w ułożeniu pierwszym, zgodny jest 7 kierunkiem członka. Różnica polega głównie na tym, że ruchy tracę wykonywane są w sposób o wiele mniej wygodny i nierównomierny. Z psychologicznego punktu widzenia wydaje się, że istniejące znaczne różnice przemawiają raczej na niekorzyść teqo ułożenia.
Po względem technicznym ułożenie to charakteryzuje się następująco: mężczyzna leży na grzbiecie (mając ewentualnie poduszkę pod okolicą krzyżową) z lekko zgiętymi nogami, tak że uda jego stanowią dla kobiety pewną podpórkę. Po wprowadzeniu członka do pochwy, wyprostowana kobieta siada okrakiem na mężczyźnie, podobnie jak jeździec, z twarzą zwróconą do mężczyzny, lecz odchylając się możliwie najbardziej ku tyłowi. Podczas gdy mężczyzna zachowuje się spokojnie, kobieta wykonuje sysLemaLyczne ruchy trące (powolne, lecz o dużej rozpiętości) poprzez naprzemienne unoszenie się i opuszczanie, przy czym zawsze pozostaje wyprostowana. W czasie opuszczania się nadaje ona swej miednicy możliwie silne nachylenie (tzn. przechyla kość łonową jak tylko jest to możliwe – do tyłu i dołu), natomiast ciało, a zwłaszcza kręgosłup lędźwiowy, pozostaje maksymalnie wyprostowane. W czasie unoszenia ciata wejście do miednicy zmniejsza się, przy czym kość łonowa nachyla się ku górze i przodowi. W tym samym kierunku porusza się również tylny brzeg wejścia do pochwy i przednia część krocza. Wszelkie ruchy żeńskich narządów rodnych można sobie lepiej uzmysłowić poprzez wyobrażenie sobie figury jaką w przybliżeniu zakreśla dolny brzeg spojenia tonowego (a wraz z nim łechtaczka i przedni brzeg wejścia do pochwy). Figurą tą jest elipsa, której oś podłużna przebiega prawie pionowo, a oś poprzeczna od tyłu ku przodowi, przy czym kierunek ruchów zmierza z góry ku dołowi i tyłowi, a następnie z dołu ku górze i przodowi.
Leave a reply