Orientacja w tym zakresie jest nadzwyczaj trudna: nie tylko dlatego, że protestantyzm nie stanowi jednolitej całości (jak np. katolicyzm lub judaizm), lecz dlatego, że jego wyznawcy okazują bojażń przed omawianiem spraw seksualnych. Wielu wybitnych duszpasterzy, licznych kierunków oraz z wielu krajów, do których zwracałem się z zapytaniem, odpowiedziało, że nie ma w tej sprawie własnego sądu ani doświadczenia, gdyż zagadnienie związane z tym, co jest w małżeństwie dozwolone a co zakazane, nigdy nie było poruszane między nimi i ich podopiecznymi oraz że nie znana im jest literatura z tego zakresu. Holenderski profesor teologii, któremu jestem za to bardzo wdzięczny, pomógł mi w znalezieniu drogi do „obszernej” literatury. Aie także-i w niej znalazłem odpowiedź za’ed- wie na część nurtujących mnie pytań: nie dało mi to zresztą nic więcej ponad to, czego miałem okazję dowiedzieć się od coraz liczniejszych teologów interesujących się moją pracą.
Ogólne moje wrażenie chciałbym wyrazić w cytacie: „Lu- terańska teologia moralności skłaniała się do okazania łagodności, a nawet pobłażliwości: pod wpływem pietyzmu powstała z niej współcześnie pojęta etyka chrześcijańska. W międzyczasie, w kręgach kalwińsko-puryfańskich rozwinęła się surowsza teologia moralności, nastawiona bardziej na pokutę”.
O ile wiem, pewna (osiągająca coraz większe wpływy) część luteran zbliża się do ujmowania tych zagadnień w sposób podobny do katolików. Tak samo jest i ze „współczesnymi protestantami”. Natomiast wśród reformistów (nazwa zbiorcza dla mniej więcej „ortodoksyjnych protestantów”, a zwłaszcza kalwinów) wraz z ich kierunkami, istnieje wiele różnorodnych poglądów – od pełnej swobody do pietystów posuwających się możliwie najdalej we wstrzemięźliwości .
Leave a reply