Gruczoł krokowy, czyli stercz (prostata) ma kszlałl kasztana. Otacza on tylną część cewki moczowej w ten sposób, że większa jego część znaithije się poza nią, a o wiele mn.ej- sza przed nią. Przednia powierzchnia gruczołu zbliżona jest do dolnego brzegu spojenia łonowego. Do powierzchni górnej przylega ściśle szyjka pęcherza. Tylna ściana, jak widać tu na tabl. V (nr 9), która zwrócona jest zarazem ku dołowi, le/y w pobliżu przedniego uwypuklenia odbytu (uwypuklenie 'o zostało opisane przy przedstawianiu anatomii żeńskich narządów płciowych). Dolny biegun gruczołu krokowego opiera stę o mięśnie dna miednicy, tuż ponad wejściem do cewki moczowej w część jamistą prącia.
Gruczoł krokowy składa się z dużej ilości pojedynczych gruczołów, które oddzielone są od siebie przez tkankę łączną zawierającą dużo włókien mięśiii gładkich. Cały zespól ty- h gruczołów otoczony jest podobną tkanką. Dzięki temu skurcz włókien mięsnych, pojawiający się odruchowo (a więc nie/i- leżnie od woii) w szczytowym momencie aktu płciowego, może wycisnąć wydziefinę gruczołową do dróg wvprowadzaM- cych. Drogi te, w liczbie około 30, uchodzą gęsto obok siebie w tym miejscu tylnej ściany cewki moczowej, w którym uchodzą również obydwa nosieninwody. Miejsce to nazywa się wzgórkiem nasiennym (nr 10).
Wzgórek nasienny uwypukla się jako wrzecionowate wzniesienie, mające około 3 mm wysokości i 3 mm szerokości, w środku części sterczowej cewki moczowej, w której wydostaje się on z tylnej ściany w kierunku jej światła. Długości wzgórka nie można dokładnie określić, ponieważ przechodzi on w swojego rodzaju podłużną listwę błony śluzowej cewki: przyjmuje się jednak, że długość ta wynosi 7-8 mm. Wzgórek składa się głównie z tkanki gąbczastej (którą poznaliśmy już przy omawianiu ciał jamistych) obficie poprzetykanej włóknami elastycznymi oraz włóknami mięśni gładkich.
Leave a reply