Daily Archives 07/03/2015

Duża część plemników opuszcza pochwę wraz z wypływającym z niej nasieniem. Druga, ró-wnież duża część, ginie dość szjbko w pochwie, gdyż plemniki nie znoszą kwaśnej reakcji zawartości pochwy.

„Prceterea censeo, vulvn/n Sacratissimae Majestat is ante coitum diutius esse litiUanchim”. („Poza tym jestem zdania, że narządy płciowe Jej Najjaśniejszego Majestatu” – chodzi tu oczywiście o łechtaczkę – „powinny być przez dłuższy czas łechtane przed spótkowaniem1′). Tak brzmi zakończenie i istota rady, jakiej udzielił cesarzowej Marii Teresie jej słynny nadworny lekarz, Holender, van Swieten, gdy zapytała o przyczynę sw’ej początkowej niepłodności. Skutek, jaki odniosła jego rada jest powszechnie znany {lb dzieci!). Nie będę tu poruszał związków między oziębłością u kobiet, dyspareunią (bolesne stosunki) i niepłodnością, mimo że są one bardzo interesujące i ważne. Chciałbym jedynie podkreślić, że można by uniknąć wielu nieszczęść małżeńskich wynikających z pozornej oziębłości pici owej kobiety, gdyby lekarze przestali się krępować fałszywym wstydem i żle pojętą rezerwą oraz zaczęli wnikać w szczegóły techniczne pożycia seksualnego w małżeństwie. Dobrze byłoby też, gdyby nie obawiali się pruderii i udzielali pacjentce (a przypadki takie nie są rzadkie) rady, której odważy! się udzielić ich mądry i światły kolega „przesyconej” obyczajnością cesarzowej (patrz prawa ustanowione przez jej komisję obyczajową!).

Zastanów»my się teraz nad zagadnieniem. co właściwie dzieje się w żeńskich narządach płciowych podczas spólko- wania, a zwłaszcza w czasie orgazmu. Możemy się przy tym ograniczyć- jedynie do zmian zachodzących przy orgazmie, ponieważ reszta została już szczegółowo omówiona. Znamy więc wzmożone przekrwienie tkanek całego aparatu seksualnego, pęcznienie i obrzmienie ciał jamistych (curporu cavernosa), erekcję łechtaczki, wydzielanie gruczołów śluzowych przedsionkowych, rozchylanie się sromu, skurcze muskulatury ścian pochwy oraz różnych mięśni dna miednicy.

Łechtaczka, która uwidoczniona jest na tabł. II (nr 27, poprzecznie zakreskowana), przedstawia twór zgięty ku dołowi, który ściśle przylega do spojenia łonowego (symp/iys/s). Jest to narząd służący wyłącznie rozkoszy seksualnej. Odpowiednio do tego jest bogato wyposażona w nerwy czuciowe, które mają niezliczoną ilość zakończeń umieszczonych płytko pod powierzchnią żołędzi. Najbardziej wrażliwe jest miejsce łączące żoiądż z wędzidełkiem. Już najlżejsze dotknięcie tego miejsca – i zwłaszcza delikatne dotknięcie – wyzwala ogromne uczucia rozkoszy seksualnej.

Wokół popędu seksualnego, wyrażonego w postaci popędu do zbliżenia, krystalizują się najróżniejsze uczucia i myśli: tworzy się zespół psychiczny niezróżnicowanej miłości. Jest to jednak nic więcej jak tylko etap rozwojowy w życiu seksualnym pojedynczego człowieka. Uczucia miłości systematyzują się wcześniej czy później. Podczas gdy zespół psychiczny stałe powiększa swój zasięg i opanowuje coraz nowe grupy myśli, aż w końcu opanowuje potężną część wyobraźni, skojarzenia coraz silniej się utrwalają oraz zwracają w określonym kierunku. Obiekt miłości, początkowo wyobrażony tylko jakby w półśnie, przybiera kształt bardziej realny i osobisty: posłać idealna, która będzie darzona uczuciem miłości, zostaje modelowana przez psychikę.